Rozdział 12 ,, You say I'm crazy Cause you don't think I know what you've done..''

I'm Not The Only One

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
straszne....
* Isabelle*
- To dosyć długa historia... związana z moją gorszą i straszą stroną... Nie lubię się nikomu żalić bo wtedy czuje się słaba...- tłumaczyłam z łzami w oczach.
- Nie jesteś słaba. Potrzebujesz po prostu pomocy ze strony przyjaciół. Opowiedz mi o tym.- Pocieszał mnie. Znowu.- jeżeli chcesz.- dodał po chwili.
- Mogę ci to opowiedzieć.... Gdy kiedyś wspominałam, że nie miałam przyjaciół kłamałam. Miał przyjaciółkę Lenę. Poznałyśmy się na kolacji z jej rodzicami. Nie ufałam jej, ale na następnej zgadałyśmy się co do naszego życia i okazała się mieć te same problemy. Nasza przyjaźń trwała około czterech lat. Tego dnia miałam się z nią spotkać. Chciałyśmy razem uciec do innego kraju. Obie nienawidziłyśmy Bradleya. Jego ojciec coś zdziałał i od tamtego dnia już jej nie spotkałam. - opowiadałam.
- To straszne... nie wiem co powiedzieć.
- Najlepiej daj mi skończyć. Razem wpadłyśmy w tarapaty. Narkotyki. Razem się ratowałyśmy. Skończyłyśmy z tym. Pomogła mi. W najgorszym czasie...
- Co się takiego stało?
- Miałyśmy wspólnego kolegę Dan'a. Był dilerem. Pewnego dnia, a właściwie wieczora zobaczyłam go jak podciął sobie żyły.- rozpłakałam się, a on przytulił mnie.
- Boże już nic nie mów.- mówił szeptem. -Rozumiem cie w stu procentach.
- Nic nie mogłam zrobić, kazał uciekać...- płakałam w jego objęciach.
- Tak mi przykro. Isabelle nie przejmuj się. List wyrzuć, spal czy nie wiem co.
- Nie mogę. On groził pozbyciem się Any i Alana.- zaczęło się. Atak. Nie mogłam oddychać, zapomniałam jak.
- Iss spokojnie... Oddychaj.- mówił łagodnie, ale wiedziałam. że boi się tak samo jak ja. Drzewa naprawdę oddalone o kilkanaście metrów stały koło mnie. - Złap jeden oddech, tak jak ja. Zapomnij o nie przyjemnościach i oprzyj się.- Powoli zaczęłam łapać ten jeden oddech. To było coś mega trudnego. Łzy leciały mi z oczu jak woda z rynny.
- Jestem tu.-szepnął.- Zrób dwa wdechy i załapiesz.- Tak też zrobiłam ostatnimi siłami. Udało się dwa razy, zaczęłam to robić płynnie, a chłopak odetchnął.
- Dz-dzię-dziękuję.- wydukałam z łzami w oczach.
- Nie ma za co.- odpowiedział i mnie przytulił.
- Boję się, że jak nie zgodzę z Bradem to Alanowi i Anie coś się stanie.- trzęsłam się.
- Wszystko będzie dobrze. Jutro pracujesz?- zapytał.
- Tak.
- Odbiorę cię i wybierzemy się gdzieś z bandą. Co ty na to?
- Sama nie wiem..
- Wiesz i jedziesz.
- Naprawdę to chyba nie zbyt dobry pomysł...
- Bo idealny koniec kropka. Wracając do dzisiaj to może cię odwiozę?
- Dam radę.
- Chodź nie marudź.- Zaprowadził mnie do samochodu. Pięknego samochodu. Jeżeli już się nim zachwycałam to zrobię to jeszcze raz. Stylowa skóra i ten czerwony kolor.
Otworzył mi drzwi za co mu podziękowałam. Bałam się komuś to mówić, ale najwidoczniej Bradley mnie śledzi. Napisał, że umawiam się z pedałami.
Jechaliśmy zaledwie kilka minut. Cisze przerywała jedynie muzyka grająca cicho w tle. W końcu dojechaliśmy. Zaprosiłam go do środka, ale ten nie skorzystał z zaproszenia. Ważne sprawy.

*Ranek, godzina 06:00*
Do mojej sypiali wpadały jasne promyki słońca co sprawiało, że czułam się jeszcze lepiej. Kilka minut temu zadzwonił okropny budzik. Ledwo co, ale wygramoliłam się z łóżeczka. Materac lekko zaskrzypiał. Otworzyłam szafę, a tam praktycznie kilka rzeczy.
- No nic.- powiedziałam do siebie. Wzięłam  koszulę w kolorowe kwiatki i ruszyłam do łazienki. Ciotka chyba przygotowywała śniadanie. Alan zapewne w pracy, ten to ma.
Spodnie leżały na pralce, podobnie zresztą do czystej bielizny. Jak zawsze zaczynam od przemycia twarzy i nałożenia makijażu. Po kilku minutach zmagań z buźką i włosami, ubierałam się. Jak ja kocham moje stare czarniuszki. Tak I'm crazy. Lub nie. Gdy już skończyłam poranną toaletę zeszłam na dół do kuchni.
- Dzień Dobry.- prawie krzyknęłam.
- Cześć, jak się spało?- zapytała Ane, bo Alan czytał gazetę.
- Dziękuje, mimo wczesnej pory dobrze.- odpowiedziałam
- Alan. Jeżeli to dla ciebie nie problem to zadzwoń do nich z propozycją kolacji. Jutro, zapamiętaj. - ciągnęła ciotka.
- Daj już spokój. Zaraz to załatwię, spokojnie.- zapewniał.
- Isabell jutro przychodzą do nas państwo Finnick. Jeżeli chcesz możesz z nami zjeść.- zaproponowała
- Oczywiście, że z chęcią z wami zjem. Mogę również coś ugotować. Niedziela wolna.- Tym razem pisnęłam z radości.
- Spokojnie dziewczyno.- mruknął Alan.
- Przepraszam.- szepnęłam.
- Ok, ja już muszę iść, Isabelle podwieźć cię?-gadał jak najęty.
- Skorzystam z propozycji.- przystałam.
- Proszę, kanapki na drogę i herbata w termosie.- wyskoczyła Ana.
- Dzięki ciociu- ucałowałam ją w czoło.
- No kochanie masz dzisiaj u mnie plusy.- zaśmiał się
Wyszliśmy z domu i kierowaliśmy się do auta Alana. Było dosyć ładne, ale do samochodu Louisa nawet w calu nie dorównywało. Usiadłam z przodu podałam ulicę kawiarni i odjechaliśmy. Zbytnio Alan nie zagadywał, był skupiony na drodze. Jest bardzo zapracowanym mężczyzną, co kilka razy nawet ujrzałam. Dzisiejszy ranek był słoneczny co chyba dobrze życzyło dalszej części dnia. W dzieciństwie właśnie takie coś mnie pocieszało. Słońce. Przymknęłam lekko powieki, ponieważ promienie uwzięły się właśnie na mnie. Prawie usnęłam, jednak Alan bohater zatrzymał auto z piskiem.
- Wysiadaj.- fuknął.
- Ok, dzięki.- wysiadłam trzaskając drzwiami. Podbiegłam do drzwi i już chciałam je otworzyć gdy.......Bradley ścisnął moją dłoń na klamce. Pisnęłam z bólu.
- Gdzie się kochanie wybierasz?-zapytał szarpiąc mnie za łokieć.
- Daleko od ciebie.- fuknęłam.
- Nie tym tonem.- uderzył mnie z całej swojej siły w policzek. Z moich oczu lały się łzy bólu. Uderzał we wszystko. Myślałam, że to koniec, jednak uratowała mnie jedna jedyna osoba szefowa.
- Co się tu dzieję! Boże Isabelle! Nie martw się słonko zaraz dzwonie na policje- uciekając szepnął tylko to zdanie: ,, To nie koniec, pożałujesz ''.
*10 minut później*
Panna Emily obmywała krew z moich rąk, nóg i sama nie wiem już ile ich w ogóle było. Wszystko tak cholernie piekło. Czerwony policzek stał się bordowy. Sama już go oczyściłam i pożyczyłam od jakiejś innej pracownicy puder. Teraz było widać jedynie zaczerwienienie.
- Dziewczyno odpuść sobie dzisiaj pracę.- mówiła szefowa.
- Nigdy, dam radę i proszę nie dzwonić na policje. Ona nic nie da.- mruknęłam.
- Jak chcesz.- wyszła z magazynu, a ja za nią.
Dzień mijał mi dosyć szybko. Wszystko leciało mi z rąk. Pod sam koniec miałam dość, ale jeszcze bardziej się przyłożyłam. Zdziwienie w oczach Pani Emily było co raz to bardziej widać. Dziesięć minut przed końcem poszłam się przebrać. Zerknęłam na swoje odbicie w lustrze. Załamałam się. Mój policzek nie był ani czerwony ani różowy ani bordowy bo ciemno fioletowy. Łzy spływały po mojej twarzy niczym potok. Szybko jednak się ocknęłam i ogarnęłam. Pożegnałam się z resztą i wyszłam. Zaczęłam się nerwowo rozglądać. Bałam się. Tak strasznie się bałam, a gdy ktoś dotknął mnie od tyłu krzyknęłam.
- Jezus Isabelle nie chciałem cię wystraszyć. To ja Louis.- mówił, a ja się trzęsłam.- Boże co ci się stało w policzek???..................

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Heej to ja Gaba xxx Przepraszam za spóźniony i beznadziejny rozdział. Chodzi mi o to, że gdybym rozwinęła teraz akcje to skończyłabym na 20 rozdziale. Sami wiecie o co chodzi. Dziękuje wam również za miłe komentarze pod 11. Oczywiście, że je przeczytałam, jednak nie miałam czasu odpisać. Obiecuję, iż od wtorku będę dodawać regularnie i zacznę odpisywać, a jak widzicie akcja za niedługo się rozwinie. Kocham was Gabaxxx
Ps. Next we wtorek lub środę. <3 :*